අබිලිංගෙ කඩේ එකම ගෝසාව.මේ අව්අස්සෙ මොන ඇබැද්දියද්ද උනේ බලන්ඩ ගෑටුවා කඩේට.අපේ නිමලෙත් එතන.
“මමයි බාරගන්නෙ.”
නිමලෙ එහෙම කියද්දි මයික් විජේ ඉස්සරහට පැන්නා.
“උඹ නෙමේ මම”
මේ විදියට යකඩ මරං,අබිලිං,තිලකෙ,අබිලිංගෙ මායියා යනාදි වසයෙං එකෙකුට එකෙක් දෙවැනි නොවී බාරගන්ඩ ඉදිරිපත් වෙනවා.
“බණ්ඩයියත් බාරගන්ඩ ඉදිරිපත් වෙනවද?”
අබිලිං අහපි.
“පාරෙ අයිතිකාරයෙක් නැති මැණික් මල්ලක්වත් වැටිලා තිබ්බද?”
“එව්වා හම්බුවෙන්නෙ ආච්චිලාටනෙ.අපට කොහෙන්ද එහෙම වාසනාවක්”
“දැං මොකද්ද ඔය බාරගන්ඩ පොරකන්නෙ.සිංහලෙං කියහල්ලකො”
“එතුමා ජාතිය අමතලා කීවනෙ මේ අර්බුදයෙ වගකීම බාරගන්නෑ කියලා”.
“ඉතින්?”
“ඉතින් ඒ හින්දා තමයි අපේ එවුං වගකීම බාරගන්ඩ පොරකන්නෙ”
කිරි අප්පට බල්ලො පැනපි කීවලු!මේ මොන අපබ්බුරංසයක් ද?
“ඈ බං නිමලෙ උඹ අහවල් එකට ද ඒක බාරගන්ඩ යන්නෙ?”
“අර්බුදේ නිර්මාණය වුණේ අපි හින්දා”
“අපි හින්දා?ඒ කොහොමද?”
“අපි පෙර කරුම පල දීලනෙ හිඟා නොකා හිඟා කන්නෙ.ඒ උත්තමයො පෙර පිං බලෙන් තමයි සැප සම්පත් ලබලා තියෙන්නෙ.අර්බුදේ එන්නෙ අපි වගේ හිඟන හැත්තට කන්ඩ දෙන්ඩ,ලයිට් දෙන්ඩ,ගෑස් දෙන්ඩ,සැමන් පරිප්පු දෙන්ඩ ගියාමනෙ.”
දෙයියෝ සාක්කි!නිමලෙ ගිය දුරක්.!
මයික් විජේගෙ මායියත් කට ඇරියා.
“එතුමා රට බේරා ගත්තා.දත්මිටි කකා හරි අපට මෙහෙම ඉන්න පුලුවන් වෙලා තියෙන්නෙ එතුමා හන්දා.එතුමා ආවෙ අර්බුදේ නැති කොරලා.අපි හින්දා තමයි අර්බුදේ ඇති වුණේ.ඒකයි මං ඒක බාරගන්ඩ ඉල්ලන්නෙ”
ඔය ඔය විදියට හැම එකාම වගකීම ගන්ඩ පොර කනවා.එකෙකුකට එකෙක් දෙවැනි නෑ.
“මේක හරියන් නෑ අබිලිං.අපි එක්කෙනෙක් තෝරා ගමු.නැහ්නං ඌක්ක්රේන් යුද්දෙ මෙතන ඇවිලෙයි.”
“කොහොමද තෝරන්නෙ?”
“මුන්දලා ටික මේ පාරෙන් දුවගෙන ගිහිං අර පාරෙං එන්ඩ කියමු.මුලින් ම ආපු කෙනාට වගකීම බාර දෙමු.”
වැඩේට කවුරුත් එකඟ වුණා.පේළියක් හැදුණා.අබිලිං රචින්නයක් පත්තු කොළා.ඔක්කොම දුවන්ඩ පටං ගත්තා.
අබිලිනුයි මමයි මිදුලෙ ඉරක් ඇන්දා.
බලාගෙන හිටියා හිටියා.කවුරුවත් ආවෙ නෑ….
ඩිංගක් වෙලා යද්දි නිමලෙගෙ බල්ලා දුව ගෙන ආවා.
“මූටවත් බාර දෙමුද වගකීම.?”
අබිලිං ඇහුවා.
සෑහෙන වෙලාවකට පස්සෙ නිමලෙ,යකඩ මරංගෙ කරට අතදාගෙන වැනි වැනි ආවා.වගකීම ගන්ඩ කලිං දෙකක් දාගෙන.අනෙක් උන්දලා ගෙවල්ඔලට ගෙහුං.
“මොකද නිමලෙ වගකීම අතෑරිය ද?”
“මොන දිවිල්ලද්ද?පරිප්පු පන්සීයට නැගලා කියලා මායියා ඉලපොත අරං පාර හරහට පැන්නා.වගකීම එතුමට ම දීලා මං ගියා සීනි කරිඤ්ඤං පොළට.”
අමුඩෙට පුක වගේ එතුමට ම හරි යන උන්දලානෙ අප්පා………..
