වෘත්තියෙන් නීතිඥයෙකු වූ හිටපු ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ අත්අඩංගුවට ගැනීම ශ්‍රී ලංකාවේ ජනාධිපති ධුරය සඳහා “භයානක පූර්වාදර්ශයක්” සපයයි. ජනාධිපතිවරයෙකුගේ රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික ජීවිතය අතර ගැටීම අපරාධයක් ලෙස සැලකීම එම ධුරයේ ගෞරවයට හානි කරයි.
අනාගත ජනාධිපතිවරුන් ධුරයේ සිටියදී ඉතාමත් සාමාන්‍ය පෞද්ගලික කාර්යයන් පවා ඉටු කිරීම සම්බන්ධයෙන් නඩු පැවරීමේ අවදානමට නිරන්තරයෙන් මුහුණ දෙනු ඇත. ජනාධිපතිවරයෙකුට තම පෞද්ගලික ජීවිතය පොදු භූමිකාවෙන් වෙන් කළ නොහැක, මන්ද ඔහුගේ ආරක්ෂාව, ගමනාගමනය සහ කටයුතු සම්පූර්ණයෙන්ම රජය විසින් පාලනය කරනු ලබන හෙයිනි.
ජනාධිපති ආරක්ෂක අංශය (PSD) ව්‍යවස්ථානුකූලව ජනාධිපතිවරයෙකු සමඟ සෑම විටම බැඳී සිටී: එය නිල රැස්වීම්වලට, පෞද්ගලික උත්සවවලට හෝ විදේශ සංචාරවලට සහභාගී වන සෑම අවස්ථාවකම ජනාධිපතිවරයා සමග සිටී. මේ සඳහා වෙනම රාජ්‍ය අයවැයක් වෙන් කර ඇති අතර, එයින් අදහස් කරන්නේ පුද්ගලික ක්‍රියාකාරකම් සඳහා ජනාධිපති ආරක්ෂක ප්‍රොටෝකෝල අත්හිටුවිය නොහැකි බවයි.
වික්‍රමසිංහ සම්බන්ධයෙන් ගත් කල, එක්සත් ජනපදයේ නිල සංචාරයක් නිම කිරීමෙන් පසු, හිටපු ජනාධිපතිවරයා තම බිරිඳගේ උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයට සහභාගී වීම සඳහා ලන්ඩනයේ නතර විය. ඔහුගේ ආරක්ෂක නිලධාරීන්ගේ ගුවන් ගමන් ගාස්තු ඇතුළු අදාළ වියදම්, පසුව පොදු දේපළ පනත යටතේ මහජන මුදල් අවභාවිත කිරීමක් ලෙස සලකනු ලැබූ අතර, එය ඔහුව රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කිරීමට හේතු විය.
එසේ නම් එම මූලධර්මයම ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායක (AKD) ට ද අදාළ විය යුතුය. ඔහු තම නිල වාහනය, රජයෙන් සපයන ලද ඉන්ධන සහ ජනාධිපති ආරක්ෂාව භාවිතා කර ඇත්තේ තම මව බැලීමට සහ NPP දේශපාලන රැස්වීම්වලට සහභාගී වීමට ය. එම තර්කනයටම අනුව, එම ක්‍රියා රාජ්‍ය සම්පත් අනිසි ලෙස භාවිතා කිරීම ලෙසද වර්ග කළ හැකිය.
එක්කෝ නීතිය සැමට එකසේ අදාළ වේ, නැතහොත් එය දේශපාලන අවියක් බවට පත් වේ.
ලිහිණි ප්‍රනාන්දු – නීතිඥ
සටහන ;
තවත් උදාහරණයක් නම්, ජනාධිපති ලේකම්වරයාගේ බිරිඳ විසින් ඔහුගේ මෝටර් රථය අනිසි ලෙස භාවිතා කළ බවට එල්ල වන චෝදනාවයි. හිටපු ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව පැමිණිල්ල ගොනු කළේද එම පුද්ගලයාමයි.
