අප අද සිටින්නේ, ඉතිහාසය විසින් වර්තමානය නිර්දය අන්දමින් නිරුවත් කරන සහ ලැජ්ජාවට පත්කරවන යුගයකයි. සමාජයක් මුහුණදෙන ප්‍රශ්න ඉදිරියේ විවිධ මත සහ වෙනස් කඳවුරු අතර නොගැළපීම් හටගනී. එය ස්වභාවික දෙයකි. මිනිසුන්ගේ සිතුම් පැතුම් සහ කල්පනා එක සමාන නොවීම ඊට හේතුවයි. එසේ තිබියදී, බොහෝ කාරණා සම්බන්ධයෙන් මිනිසුන් අතරේ අද පවතින ප්‍රතිවිරෝධතා චිරාත් කාලයකට ඉදිරියට යන්නේ, අදාළ කාරණය පිළිබඳ (සාපේක්ෂ) වැරදි මතය සහ (සාපේක්ෂ) නිවැරදි මතය පිළිබඳ නිශ්චිත විනිශ්චයක් ඉතිරි නොකරමිනි.
උදාහරණයක් වශයෙන්, යුද්ධය පිළිබඳ කාරණය ගන්න: එය, ලංකාවේ වේවා, යුක්රේනයේ වේවා, තිරශ්චීන සහ අමානුෂික දෙයකැයි බොහෝ දෙනා කටපාඩමින් කියනු ඇත. එහෙත් ඒ බොහෝ දෙනාගෙන් බොහෝ දෙනා, විවිධ කොන්දේසි යටතේ අවසානයේදී යුද්ධයට පක්ෂපාතී වෙති. හරියටම කිවහොත්, යුද්ධයේ සිටින බලවතාගේ පැත්තේ සිටගනී. එසේ සිටියදීත්, යුද්ධය තිරශ්චීන දෙයකැයි ඔවුන් ලෝකයාට ඇසෙන්නට හයියෙන් කියන්නේම, අවසානයේදී බලවතාට පක්ෂපාතී වීමේ අවසරයක් තමන්ට උපයාගැනීමටමයි. (සත්ව පැවැත්ම තුළ බලවතාගේ ප්‍රචණ්ඩත්වය අඩුවැඩි වශයෙන් නෛසර්ගික වන බව බැහැර නොකරමි. එහෙත්, ශිෂ්ටාචාරය යනු, ඒ ප්‍රචණ්ඩත්වය උත්සන්න කිරීමේ නොව, මැඩලීමේ මෙවලමක් විය යුතු බව තදින්ම හඟිමි). එබැවින් සමාජ කතිකාව තුළ සාමවාදියා පරාජය වී, යුධවාදියා බොහෝවිට ජයග්‍රාහී වන බවක් දක්නට ලැබේ. 2009 පටන් ලංකාවේ සමාජ කතිකාව තුළ, සාමවාදී මතය පරාජය කොට අවසානයේ යුද මානසිකත්වය ජයගෙන ඇත්තේ ඒ ආකාරයෙනි. එය සැබෑ ‘ජයග්‍රහණයක්’ දැයි කිරාබලා දැනගැනීමට සමහරවිට තව පරම්පරාවක් දෙකක්වත් කල් යාවි. එතෙක්, (දකුණේ) අප වනාහී, සතුරා පරාජය කොට විජයග්‍රාහී වූ සමාජයක් වශයෙන් පවතිනු ඇත.
එවැනි කාරණා යුගාන්තර ය. එනම්, එක පරම්පරාවකින් පමණක් පිරිසිඳ දැනගත නොහැකි බවයි. එහෙත්, ඊට සමාන තවත් කාරණා මේ ‘ආත්මයේදීම’ අවබෝධ වෙයි. මේ ලිපිය පටන්ගන්නා මුල් වාක්‍යයෙන් අදහස් කළ ප්‍රස්තුත කාරණය එයයි. එක කාරණයක් නොව, කාරණා රාශියක්, එකට බැඳී, දීර්ඝ අවබෝධ මාලාවක් සේ අපේ ඔළුගෙඩිවල එළිය විහිදුවීමට පටන්ගන්නා කාලයකි මෙය.
ආරම්භයක් වශයෙන්, කාදිනල් මැල්කම් රංජිත් පියතුමාගේ ගත වූ කෙටිකාලීන සමාජ ක්‍රියාකාරී ඉතිහාසය සැලකිල්ලට ගන්න: එතුමා රාජපක්ෂවරුන් වෙනුවෙන් පමණක් නොව, සිංහල-බෞද්ධ සංස්කෘතිය වෙනුවෙන්ද පෙනී සිටියේ මේ ඊයේ පෙරෙයිදා ය. කතෝලික පල්ලිය නියෝජනය කරන අතරේම, මේ රටේ තිබෙන සිංහල-බෞද්ධ අධිකාරීත්වය, කිතුණුවන් පවා පිළිගත යුතු බව උන්වහන්සේ රටටම දේශනා කොට සිටියෝය. එතුමන් එතැනින් නැවතුණේ නැත. මානව හිමිකම් යනු, ආගමක් අදහන මිනිසෙකුට අවශ්‍ය නොකරන, බටහිර විලාසිතා සංකල්පයක් බවත්, එය අපට බටහිරින් අටවා ඇති උගුලක් බවත් කියා සිටියෝය.
එසේ තිබියදී, පාස්කු ප්‍රහාරය ඇති විය. යහපාලන ආණ්ඩුව ඊට වගකිව යුතු බවත්, අපරාධකරුවන් එම ආණ්ඩුව යටතේ නීතිය ඉදිරියට පැමිණවීමේ හැකියාවක් ඊට නැති බවත්, රාජපක්ෂලා බලයට පත්කිරීමෙන් ඒ අපරාධකරුවන්ට දඬුවම් පැමිණවිය හැකි බවත් උන්වහන්සේ තදින්ම විශ්වාස කළෝය. ගත වුණේ වසර දෙකකි. මෙය ලියන මොහොත වන විට උන්වහන්සේ සිටින්නේ ජිනීවා නුවර මානව හිමිකම් කොමසාරිස්වරිය හමුවී, ලංකාවේ කිතුණුවාගේ දුක පිළිබඳව ලංකාවේ බෞද්ධ ආණ්ඩුවට විරුද්ධව ඇයට පැමිණිලි කරමිනි. එතුමන්ට මෙතරම් කෙටි කාලයක් තුළ, එතුමන් හැඳින්වූ බටහිර සංකල්පයේ සරණ යාමට සිදුවනු ඇතැයි සිතුවේ කවුද?
ඉතා සරල පාඩම් උගෙනීමට මිනිසුන් මෙතරම් විශාල වශයෙන් වියදම් දරන්නේ මන්දැයි මට ප්‍රශ්නයකි. වියදමක් නොදරමින් උගත හැකි පාඩම් පවා උගෙනීමට, එතරම් විනාශයක් වන තෙක් කෙනෙකු සිටිය යුතුද? පාස්කු ප්‍රහාරය, ආගමික අන්තවාදී ක්‍රියාවක් වීමට අමතරව, දේශපාලනික කුමන්ත්‍රණයක ප්‍රතිඵලයක්ද වන බව උන්වහන්සේ දැන් උගෙන ඇත. කෙසේ වෙතත්, වියදමක් දරමින් හෝ උගත් පාඩම් මත පදනම්ව උන්වහන්සේ මේ අයුරින් දැන්වත් ක්‍රියාත්මක වීම අපේ ගෞරවයට හේතුවක් කරගැනීමට, උන්වහන්සේගේ ඉහත කී අතීත ක්‍රියාකාරීත්වය බාධාවක් කරගත යුතු යැයි අපි නොසිතමු.
වීරවංශ-ගම්මන්පිල නව ප්‍රබන්ධය
මීට වඩා සහසුද්දෙන් වෙනස් චරිත දෙකක් පසුගිය සතියේ ඉස්මතු විය. ඒ, විමල් වීරවංශ සහ උදය ගම්මන්පිල ය. පසුගිය දශක හතරක පමණ කාලය තුළ, මේ රටේ ජාතීන් අතර වෛරය සහ අසමගිය ඇති කිරීමටත්, ඊනියා දේශප්‍රේමයක නාමයෙන් විවිධ ප්‍රජාතන්ත්‍ර-විරෝධී සහ මානව-විරෝධී ක්‍රියාවල නියුක්ත වීමටත් දායක වූ (දුෂ්) චරිත අතරින් මොවුන් දෙන්නා කැපී පෙනේ. පසුගිය සතියේ ප්‍රවෘත්ති සාකච්ඡාවකට වාඩි වූ, පක්ෂ යැයි කියාගන්නා පුද්ගලයන් එකොළොස් දෙනා අතරින් මොවුන් දෙන්නා අවසානයේ රාජපක්ෂලාගේ උදහසට ලක් වී අමාත්‍ය ධුරවලින් පන්නා දැමුණි.
ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ තිබෙන එක් කාලකණ්ණි තත්වයක් වන්නේ, යම් පක්ෂයක අනුගාමිකයෙකු වශයෙන් සිට එම පක්ෂයෙන් ඉවත් වූ හෝ ඉවත් කළ සැණින් එම පුද්ගලයන්, අර පක්ෂයේ හතුරන්ගේ ඔඩොක්කු කුක්කන් බවට නිතැතින් පත්වීමයි.
විපක්ෂයේ කිසි ව්‍යපාරයක් හෝ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය හෙට වන විට මොවුන් භාරනොගත්තොත්, සරණාගතභාවය මිස වෙන කිසිවක් ඔවුන්ට උරුම වන්නට ඉඩක් නැත. මේස් කුට්ටමක පැවැත්ම ඇත්තේ සපත්තු කුට්ටමක් තුළ පමණි. සපත්තුවෙන් ගැලවුණොත් මේස් කුට්ටමෙන් වැඩක් නැත. ඊටත් වඩා, දුර්ගන්ධයත් වැඩියෙන් දැනෙනු ඇත. එබැවින්, මෙවැනි මිනිසුන් කොහේ හෝ එල්ලී සිටීමට බලනු ඇත.
මෑතකාලීන ඉතිහාසය දෙස ආපසු හැරී බලන විට, රට අද පත්ව ඇති විපතට රාජපක්ෂලාට වඩා සාපරාධීව වගකිය යුතු වන්නේ මෙවැනි පුද්ගලයන් ය. එසේ වෙතත්, රාජපක්ෂලාට එරෙහිව ඉදිරියේදී පාවිච්චි කළ හැකි අවියක් වශයෙන් පාවිච්චියට ගත යුතු නිසා වර්තමාන විපක්ෂය හෝ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය විසින් මොවුන්ව යම් ආකාරයකින් සෝදා පිරිපහදු කොට තමන් වෙතට අන්තර්ග්‍රහණය කරගත්තොත් අප පුදුම විය යුතු නැත. බලය ලබාගැනීමේ ආයාසය තුළ ඕනෑම පටු තැනකට ඇදවැටෙන්ට තරම් ලැජ්ජාවක් නැති දේශපාලනය අප අනන්තවත් අත්දැක ඇති බැවිනි.
රාජපක්ෂලාගේ ඇමරිකානු පුරවැසිභාවය ගැන අද මොවුහූ මැසිවිලි කියති. රාජපක්ෂලාගේ පවුල් බලය චිරාත් කාලයක් පවත්වාගැනීමත්, බැසිල් රාජපක්ෂ නමැති ඇමරිකානුවෙකුට රටේ මර්මස්ථාන භාරදීමත් අරමුණු කරගෙන පමණක්ම 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන ආ බව එදා තේරුම් නොගැනීමට තරම් මොවුන් අඳබාල නම්, සැබෑ දේශප්‍රේමයකින් රටක් පාලනය කිරීමට ඔවුන් කොහෙත්ම සුදුස්සන් විය යුතු නැත. මාක්ස්වාදී ඉතිහාසයෙන් අද වන විට රැවුල පමණක් ඉතිරි කරගෙන සිටින වාසුදේව නානායක්කාර දැන් මෙයට පිළිතුරු බඳිනු ඇත. ඇයි, අපි ඒකට විරුද්ධව එදා කතා කෙළේ නැත්ද? එදා ඒ සංශෝධනයට විරුද්ධව ජීවිතයත් පරදුවට තබන්නට මෙන් කතා කළ විදුර වික්‍රමනායකත් එයම කියනු ඇත. මොවුන් දෙන්නාත්, (වාසුදේව-විදුර) 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පතුරු ගසන වීරත්වයක් රටට පෙන්වා, අවසානයේ තමන්ගේ ඡන්දයත් එය සම්මත කරගැනීම සඳහා පාවිච්චි කළෝය. බැසිල් රාජපක්ෂ ඇමරිකානුවෙකු වන බවත්, ඇමරිකානුවන්ට ලංකාව පාවාදීමේ රහස් කොන්ත්‍රාත්තුවක් ඔහු විසින් දියත් කරමින් සිටින බවත් වීරවංශ-ගම්මන්පිල අද කීම, නැවතත් පෙන්නුම් කරන්නේ පරණ දේශප්‍රේමී ව්‍යාජය මතම තවමත් බැබළෙන්නට ඔවුන් දඟලන බවයි.
බැසිල් රාජපක්ෂ පමණක් නොව, ගෝඨාභය රාජපක්ෂත් මේ රටේ ජනාධිපති තනතුරට පත්වන මොහොතේ ඇමරිකානුවෙකි. එහෙත්, මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයන් ඇතුළු එදා විපක්ෂ දේශපාලනයේ කිසිවෙකුට එය ප්‍රශ්නයක් නොවුණු නිසා අද ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ලංකාවේ ජනාධිපතිවරයා වශයෙන් පත්ව සිටී. බැසිල් රාජපක්ෂ චේතනාන්විතවම ලංකාව කඩා වට්ටා, එය ඇමරිකාවේ යටත් කොලනියක් කිරීමට රහස් සැලසුමක් ක්‍රියාත්මක කරන්නේය යන වීරවංශලාගේ වර්තමාන චෝදනාව සත්‍යයක් යැයි මොහොතකට පිළිගත්තත්, වීරවංශ-ගම්මන්පිල-වාසුදේව අශුද්ධ ත්‍රිත්වයේ ව්‍යාජ දේශප්‍රේමී විනාශය තරම්, ඒ මගින් රටට හානියක් සිදු කරනු ඇතැයි සිතිය නොහැකිය.
විද්‍යාව නිර්දය ය. ව්‍යාජය සැපදායක ය. ඊයේ වන තෙත් සත්‍යයක් වශයෙන් මා විශ්වාස කළ දෙයක් බොරුවක් බව අද මට වැටහෙන්නේ නම්, එය අද සිට ප්‍රතික්ෂේප කිරීම අවංකභාවයකැයි සාමාන්‍යයෙන් සැලකෙයි. විද්‍යාවේ ක්‍රමවේදයත් එයයි. එහෙත්, එය සත්‍යයක් වශයෙන් හිසින් දරා සිටි කාලය පුරාමත්, එය බොරුවක් බවට ඇස්පනාපිට සාක්ෂි අනන්තවත් තිබියදීත්, අවසානයේ මට පෞද්ගලිකව එයින් අවැඩක් සිදුවෙතැයි හැඟෙන්නට වූ මොහොත වන තෙක් එය බොරුවක් යැයි නොකියා සිටීම, වංචාවක් වීමට අමතරව නිහීන අවස්ථාවාදයක්ද වෙයි. මොවුන් තිදෙනා අයත් වන්නේ එවැනි සත්ව කොට්ඨාශයකටයි. (අතුරලියේ රතන හිමියන් වැනි තවත් පිරිස් සිටිත්. ඔවුන්ගේ පිම්ම මීටත් වඩා සංදර්ශනාත්මක වනු ඇත).
වගකීම බැසිල්ගේ විතරක්ද?
සෑම මනුෂ්‍යයෙකුටම මියගිය පසුවත් දවසක් දෙකක් ‘ජීවත්වීමේ’ හැකියාව මෙතෙක් කල් තිබුණි. මිනියකට ඇති ඒ අයිතියත්, මොවුන් දෙන්නා සිටි ආණ්ඩුව විසින් දැන් උදුරාගෙන ඇත. ඩොලර් නැති කම නිසා, මිනී එම්බාම් කිරීමට පාවිච්චි කරන ෆෝමලින් නොමැති වීමෙන්, කෙනෙකු මැරුණු දවසේම අවසන් කටයුතු කිරීමට සිදුව ඇති බව මාධ්‍ය වාර්තා කොට තිබුණි. මොවුන් කියන්නේ, එතරම් හිඟන තත්වයකට මේ රට කඩාවැටීම බැසිල් රාජපක්ෂට බැර කොට, තමන්ට අත හෝදාගත හැකි බවද?
විමල් වීරවංශ සහ ගම්මන්පිල යන දෙන්නාම, දූෂණය සහ සොරකම ගැන අධිකරණය ඉදිරියේ දැනටත් චූදිතයෝ ය. වීරවංශ තමන්ගේ පවුලේ අයට සහ නෑසියන්ට රජයේ ගෙවල්fදාරවල් බෙදා දී ඇති සැටි හෙළිදරව් විය. තමාගේත්, ඇඹෙනියගේත්, පාස්පෝට් සහ ජාතික හැඳුන්ම්පත්වලට පවා වංචා කොට ඇති සැටි වාර්තා විය. ගම්මන්පිල විදේශීය කාන්තාවකගේ ධනය සොරකම් කොට ඇති බවට නඩු පැවරී තිබුණි. එසේ තිබියදී, බැසිල් රාජපක්ෂගේ දූෂණ ගැන කතා කිරීමට මොවුන්ට අයිතියක් එන්නේ කොතැනින්ද?
අත්‍යාවශ්‍ය නොවන භාණ්ඩ වර්ග 367 ක් මෙරටට ගෙන්වීම සීමා කරන බවට අද (09) ගැසට්ටුවක් නිකුත් කොට ඇත. ඒ කියන්නේ? මාස ගානක් තිස්සේ දරුවන්ට කිරිපිටි ටික නැති කරන විට, ලෙඩ්ඩුන්ට පැනඩෝල් පෙත්ත නැති කරන විට, ලිපට ගෑස් ටික නැති කරන විට, ඩීසල් සහ පෙට්‍රල් නැති කරන විට සහ ඒ හේතුවෙන් දවසට පැය හත අටක් ඔබව අඳුරේ තබන විට, මේ ආණ්ඩුව අද දක්වාමත් ඇපල්, චොකලට්, චීස්, පෙයාර්ස්, මිදි සහ ස්ප්‍රෙඩ් බටර් ඇතුළු අත්‍යාවශ්‍ය නොවන භාණ්ඩ 367 ක් මෙරටට ගෙන්වීමට ඉඩ හැර තිබේ.
මහබැංකු අධිපති කබ්රාල් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ඩොලරයේ අගය රුපියල් 200 ක අගයක් තුළ බලහත්කාරයෙන් සිර කරගෙන සිටියේය. එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් පසුගිය ජනවාරි මාසයේ පමණක් විදේශයන්හි සේවය කරන ශ්‍රී ලාංකිකයන්ගෙන් ලංකාවට ලැබෙන විදේශ මුදල්, ඊට කලින් වසරේ ජනවාරිය සමග සසඳන විට, සියයට 62 කින් අඩු වී තිබුණි. සමස්තයක් වශයෙන්, මේ බලහත්කාරී විනිමය අනුපාතිකය නිසා පසුගිය කාලය මුළුල්ලේ රටට සිදු වූ පාඩුව ඩොලර් බිලියන 4 ක් වෙතැයි ගණන් බලා තිබේ. රුපියල හිර කරගෙන සිටි ඒ ග්‍රහණය ඊයේ සිට රුපියල් 230 දක්වා කබ්රාල් ලිහිල් කෙළේය. ඒ අවබෝධය ලැබීමට, ඒ සා විශාල අලාභයක් විඳින්නට සිදුවන තෙක් සිටියේ ඇයි? (මේ අලුත් අගය තුළ පවා රුපියල තබාගත නොහැකි බව, තව සති කිහිපයකින් ඔහු ‘අවබෝධ’ කරගනු ඇත).
පසුගිය 4 වැනිදා මාධ්‍ය වාර්තා කළ පරිදි, සති තුනක් තිස්සේ නැංගුරම් ලා සිටි එක් ඉන්ධන නැවක් වෙනුවෙන් ඩොලර් මිලියන 32 ක් ගෙවා ගොඩබෑම ආරම්භ කර තිබේ. ඊට සති තුනකට කලින් ආණ්ඩුවට නොතිබුණු මුදලක් මේ කියන දවසේ අලුතෙන් සොයාගත්තා විය නොහැක. සිදුව ඇත්තේ, ඉන්ධන නැව වෙනුවෙන් වැය කළ යුතු ඒ සුළු මුදල පවා වෙන් නොකොට කල්මැරීමකි. නිස්කාරණේ නාස්ති වූ සති තුනක් සඳහා ප්‍රමාද ගාස්තුත් ගෙවීමට අමතරව, ඒ සති කිහිපය තුළ රටේ ඉන්ධන නැතිකමින් සමස්ත ආර්ථිකයට සිදු වූ පාඩුවත්, මහජනතාව ඒ කාලය තුළ මුහුණදුන් අටෝරාසියක් දුෂ්කරතාවන්ටත් වගකියන්නේ කවුද?
කෝවිඩ් රෝගයෙන් මියගිය රෝගීන්ගේ මළ සිරුරු ඕනෑම සුසානභූමියක වැළලීමේ අවසරය ගිය සතියේ සිට ලබා දී ඇත. දැන් අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ, විශේෂයෙන් මුස්ලිම් ජනතාවට බලපාන මේ ප්‍රශ්නයට මෙම විසඳුම නොදුන්නේ ඇයි? පසුගිය අවුරුදු දෙක තිස්සේ කෝවිඩ් මළ සිරුරක් වැළලීමෙන් සමාජයට ඇති විය හැකි යැයි කී ආපදාව දැන් තුරන් වී ඇත්තේ කෙසේද?
පොහොර ප්‍රතිපත්තිය ඔබට මතක ඇති. මාස හයක් කල් ගත වී ඒ මෝඩ ප්‍රතිපත්තිය වෙනස් කිරීමට ආණ්ඩුව තීරණය කරන විට, එක කන්නයකදී රටට ඇති වී තිබිය හැකි මූල්‍යමය පාඩුව ඩොලර් බිලියන 1.4 ක් විය හැකි යැයි දැන් ගණන් බලා තිබේ.
මේ සියලු උදාහරණ ගෙනහැරපෑවේ එක කාරණයක් අවධාරණය කිරීමටයි. එනම් මේ පාලකයන් සෑම පාඩමක්ම ඉගෙනගන්නේ, ඒ වෙනුවෙන් විශාල වන්දියක් (ඔවුන් නොව) මහජනතාව ලවා ගෙවීමෙන් අනතුරුව පමණක් බවයි. වීරවංශ-ගම්මන්පිල-වාසුදේව ත්‍රිත්වය ඊට වෙනස් නැත. ඉහත කී කිසි අවුලක් ගැන හෝ රාජපක්ෂ පවුල්වාදය ගැන හෝ මීට කලින් ඔවුන් වචනයක් කතා කොට නැත. සැබවින්ම ඔවුන්ට අද මුහුණදීමට සිදුව ඇත්තේ තමන්ගේ හුදු පැවැත්ම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයකටයි. එනම්, මහින්ද රාජපක්ෂගෙන් කාලාන්තරයක් තිස්සේ ලැබුණු හුරතල් පිළිගැනීම, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගෙන් හෝ බැසිල් රාජපක්ෂගෙන් ඔවුන්ට නොලැබී යාමයි.
සාගින්නෙන් මියයන තත්වයක් තවම ඇතිව නැත. එහෙත් දරුවන් හතර දෙනා දවස් හතරක් තිස්සේ නිරාහාරව සිටි සැටි දරාගත නොහැකි පියෙකු ගෙල වැළලාගෙන මියගොස් ඇති බව ගිය සතියේ වාර්තා විය. දරිද්‍රතාව හේතුවෙන් සියදිවි නසාගත් පළමු අවස්ථාව මෙය නොවන බව ඇත්ත.
එහෙත්, රටේ සමස්ත ආර්ථිකය තුළ අද ඇති වෙමින් තිබෙන මහා විපත මධ්‍යයේ මෙවැනි සිද්ධි බහුලව ඇති විය හැකි දිනය වැඩි ඈතක නොවන බවට අනුමාන කළ හැකිය. ඒ අරභයා රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට පැවරෙන සාපරාධී වගකීමට වඩා, වීරවංශ-ගම්මන්පිල-වාසුදේව ත්‍රිත්වයට පැවරෙන සාපරාධී වගකීම දශමයකින්වත් අඩු නැත.
ගාමිණී වියන්ගොඩ
