ඒ ගොල්ලෝ ගෝල්ෆේස් පිට්ටනියට ආවා. ඒක හරි ලස්සන දවසක්. මේ කියන කණ්ඩායමේ කොල්ලො තුන්දෙනකුයි කෙල්ලෙකුයි හිටියා. ඔවුන්ට ඉහළින් තිබ්බේ දුහුල් වළාකුළු පාවෙන නිදහස් අහසක්. ඒ ගොල්ලො යොවුන් වසන්තයෙන් ඔකඳ වෙලා හිටියේ. ඔවුන් එකිනෙකා කෙරෙහි බැඳී ලස්සන මිතුදමකින් වෙළිලා, තැන තැන විසිරුණු මිනිස් පොකුරු අතරින්, රැහැන් මුදාගෙන ඉගිල්ලෙනවා වගේ හැඟීමකින් යුතුව ඇවිදගෙන යනකොට නන්දා මාලිනියගේ ගී හඬ අපට ඇහෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ පිටුපස සුනිල් ආරියරත්නයනුත් හිටියා. මේ සියල්ල මෙහෙම සිදුවෙනකොට එක්තරා බලපුළුවන්කාර පවුලක ලොක්කෙක් අතින් අතිවිශාල සොරකමක් වෙලා තිබුණා.
පෝලිම් යුගයක ගෝල්ෆේස් ආව ඒ කණ්ඩායමේ නායකයා උපාධිධාරියෙක්. විජේ. උපාධි සහතිකේට ගැලපෙන රස්සාවක් නැති තැන සහතිකේ කුණු කූඩෙට දාල පාරට බැහැපු කඩවසම් කොල්ලෙක්. අනිත් දෙන්නා අහම්බෙන් හම්බවෙච්ච යාළුවො. ගුණේ සහ ධර්මේ. අයි ආර් සී ලේබල් එක වැදිලා හිරෙන් නිදහස් වෙච්ච් හොඳ පපුවවල් දෙකක්. කෙල්ල යමක් තියෙන පවුලක ලස්සන කෙල්ලෙක්. චිත්‍රා. ඒ හතරදෙනා අතර තිබ්බේ මිනිස් ආදරයක්. දැඩි සහෝදරත්වයක්. ඒක කොහොමටවත් අරාබි වසන්තයක් නම් නෙමෙයි, ලස්සන පුංචි දූපතක ඇත්තම යොවුන් වසන්තයක්. ඒ නිසයි ඒ සිනමාත්මක වසන්තය කවදාවත් අපේ හදවත්වලින් මකා දමන්න බැරි.
මේ කියන දවසේ පෝට් සිටිය තිබ්බෙ නැහැ. චීනය යනු එවකට නොබැඳි ශ්‍රී ලංකාවේ ළබැඳි මිතුරෙක් විතරයි. මේ රට එවකට පාලනය කළේ සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක. හැත්තෑ එකේ අරගලය ඉවරවෙලා අවුරුදු පහකට පස්සේ දවසක් මේ. එස් ඩබ්ලිව් ආර් ඩී බණ්ඩාරනායක ප්‍රතාපවත් ලීලාවෙන් ඉන්දු සයුර දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට විජේතිලකයි ගුණෙයි ධර්මෙයි එක්ක චිත්‍රා හිටියේ සැහැල්ලු මනසකින්. අනාගත ලංකාව ඒ සැහැල්ලුව අහිමි කරගන්නා නරකාදියක් වෙයි කියල ඒ ගොල්ලෝ හීනෙකින්වත් හිතන්න නැතුව ඇති. ජීවිතයේ මොනතරම් ප්‍රශ්න තිබ්බත්, ඒ අතර වැඩිමලා වුණු ගුණේ, සිගරැට්ටුවක් පත්තු කරගෙන අනෙක් තුන්දෙනා නිරන්තරේ සිනා සිසී පෝනියන් පිට යන හැටි බලාගෙන හිටියෙ ඒ නිසා වෙන්න ඇති.
හසරැලි ගවසා තුරු මුදුනේ කල්පනා තෝතැන්නේ ඒ ගොල්ලෝ විනෝද වෙනකොට සුනිලුන්ගේ පද පෙළ නන්දා මාලිනිය ගැයුවේ ඩී ආර් පීරිස් සූරීන්ගේ මියුරු තනුවකට. විජේතිලක හෙවත් විජේගේ චරිතය රඟපෑවේ විජය කුමාරතුංග. ගුණේ, සෝමසිරි දෙහිපිටිය. ධර්මේ, විමල් කුමාර ද කොස්තා. මාලිනී ෆොන්සේකා තමයි චිත්‍රා සපරමාදු. සොරකම් කරලා තිබුණේ චිත්‍රාගේ මාලයක්. එවකට රුපියල් ලක්ෂ ගණනක් වටිනා දියමන්ති මාලයක්. සොරකම ඇගේ මහප්පා සපරමාදුගේම සැලැස්මක්. ඇත්තම කියනවා නම් මේ සියල්ල වසන්ත ඔබේසේකරගේ සැලැස්මක්. ඔහුම ලියා ඔහුම නිෂ්පාදනය කරමින් ඔහු විසින්ම අධ්‍යක්ෂණය කළ මේ චිත්‍රපටය `දියමන්ති`. පසුකලෙක රූපවාහිනියෙන් දුටු දියමන්ති චිත්‍රපටයේ ඔය කියු ගීත ජවනිකාවේ රූප රාමු ලියුම්කරුගේ හිතේ සිනමාගාරයක නිතර ධාවනය වෙනවා.
ගෝල්ෆේස් එක්ක යාවෙන්නේ සිනමා මතක විතරක් නෙමෙයි. එක්දහස් නවසිය හැත්තෑ පහේ දවසක, කැළුම්, බෙනී එක්ක ගෝල්ෆේස් එකේ ඉඳගෙන ඉන්නකොට දේදුණුත් නිලූෂිලා ප්‍රින්සිලා දිස්නලා එක්ක ගෝල්ෆේස් ආවා. දේදුණු ආඩම්බරෙන් අහක බලාගෙන ඉන්නකොට කැළුම් අව් කන්නාඩිය පහත් කරලා ඈ සොයමින් – ඈ දෙස බලමින් හිතනවා මෙහෙම. “දෙයියනේ ඇවිල්ලා ! කුමාරියක් වගේ !!“ එදාම තමයි දේදුණුට පල් පාට් එකක් දාන්න ආව රෙජී කියන මැරයට දේදුණු තරු විසිවෙන්න කම්මුල් පාරක් දෙන්නේ. පත්තරේ සිත්තර. කතාව ‘ඉතිං ඊට පස්සේ’. නිර්මාණය කළේ බලන්ගොඩ සරත්මධු. එදා ඒ ගෝල්ෆේස් චිත්‍රකතා කොටු අතරේ නිදැල්ලේ ඇවිද යන තරුණයෙක්ගෙ ටී ෂර්ට් එකක සරත්මධු තමන්ගෙම වීර චරිතයක් වෙච්ච යුනිකෝව සිතුවම් කරලා තිබුණා. යුනිකෝ අයුක්තියට එරෙහි වෙච්ච වීරයෙක්.
ඉතින් මේ සිනමා – සිතුවම් නිමැවුම්වලින් දශක හතරහමාරකට පස්සේ ගාලු මුවදොර හාත්පස අයුක්තියට එරෙහිව නැගිටින වීරවර වීරවරියන්ගෙන් පිරී ගිහින්. ෂන්ග්රිලා පාමුල බණ්ඩාරනායක ලිලිපුට්ටෙක් වෙලා ඉන්නකොට මුග්ධ ගලිවර්ලට විරුද්ධව ප්‍රඥාවන්ත ලිලිපුට්ටො නැගිටලා. තමන්ට පල් පාට් දාපු විවිධ පන්නයේ `රෙජී`ලා සහිත රෙජීම් එකකටම එරෙහිව දේදුණු – කැළුම්ලාගේ මුණුපුරු මිණිපිරියන්ගේ පරම්පරාව, තරු විසිවෙන දේශපාලන කනේ පහරක් ගහමින් සිටින මොහොතක් මේක. අව් කණ්ණාඩි දැමූ නොදැමූ ජනකායක් අව්වැසි නොතකා සාමකාමී සටනකට ඇවිත්. විජේලා වගේ තරුණයෝ ගුණේලා ධර්මෙලා වගේ හොඳ පපු තියෙන පීඩිතයෝ වගේම චිත්‍රලා වගේ යමක් කමක් තියෙන මිනිස්සුත් ජාති ආගම් භේද නැතුව එක හඬින් ජීවිතය ඉල්ලනවා. දිළිසෙන කඳුළේ කිරණින් නෑවී නෑවී වුවත් සිඟිති ආදර දූපතක් බවට ගාලු මුවදොර පත්වෙලා.
අරගලය තරු අහුරක් වගේ දිවා රෑ ඇවිලෙනවා. අහස් ගඟේ දියඹ දිගේ අලුත් තරු පායනවා. මේ වසන්තය දකින්න වසන්ත ඔබේසේකර විතරක් නෙමෙයි ධර්මසේන පතිරාජත් ඉන්න තිබුණා. `අහස් ගව්ව`ට යනකම්ම `බඹරු ඇවිත්`. `සොල්දාදු උන්නැහේලා` පවා හදවතින් ජන සටන එක්ක බැඳෙමින් ඉන්නේ. මේ රටේ `ජනතාව` කිසිදෙයක් නොතේරෙන පොඩි ළමයෙක් නෙමෙයි `එයා දැන් ලොකු ළමයෙක්` කියල එයාම ඔප්පු කරලා තියෙනවා. එයාව සතුරන්ගෙන් ආරක්ෂා කරගනිමින්, එයාට අතීත පාඩම් කියාදෙමින්, එයාගෙනුත් පාඩම් ඉගෙන ගනිමින්, එයාව අයාලේ නොයවා අනාගතයට එක්කගෙන යන්න ඕන. එයා ඉල්ලන අලුත් ලෝකය තනාදෙන්න හැමෝම එකා වගේ පෙරට එන්න ඕන. එයාට ශක්තිය දෙමින් `වාසුළි` මැදින් වුව සතර දෙසින් `පාර දිගේ` ඇවිද එන්න ඕන. එයා ඉල්ලන්නේ වෙන මොනවත් නෙමෙයි, ආදරේ !
විමල් කැටිපෙආරච්චි | 2022 අප්‍රේල් 15
පෙර ලිපිය
