2025 සැප්තැම්බර් 18 වැනිදා, ශ්‍රී ලංකා තුන් ඉරියව් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩක දුනිත් වෙල්ලාලගේ, අබුඩාබි ක්‍රීඩාංගනයට පිවිසියේ ඇෆ්ගනිස්ථානයට එරෙහිව පැවති තීරණාත්මක ආසියානු කුසලාන තරගය සඳහා සිය රට නියෝජනය කිරීමටයි. ඔහු නොදැනුවත්වම, ඔහුගේ පියා වන සුරංග වෙල්ලාලගේ, කොළඹ පිහිටි සිය නිවසේ සිට, ඕනෑම පියෙකු මෙන් ආඩම්බරයෙන් මෙන්ම කනස්සල්ලෙන්ද තම පුතාගේ ක්‍රීඩාව දෙස බලා සිටියේය. නමුත් ඒ මොහොත, ඛේදවාචකයකින් කෙළවර විය. තරගය අතරතුරදී සුරංග හදිසි හෘදයාබාධයකින් ජීවිතක්ෂයට පත්වූයේ, දුනිත්ගේ ජීවිතය සදහටම වෙනස් කරමිනි.
තරගයේ ප්‍රතිඵලය ශ්‍රී ලංකාවට ජයග්‍රහණයක් වුවද, එය දුනිත්ට කටුක අත්දැකීමක් විය. තරගයේ අවසන් පන්දු වාරය යැවූ ඔහුට, මොහොමඩ් නබී විසින් එල්ල කළ හයේ පහර 5ක්ද ඇතුළුව ලකුණු 32ක් රැස් කිරීමට ප්‍රතිවාදීන් සමත් විය. ඒ මොහොත, අන්තර්ජාලයේ සැරිසරන අවලාද නගන්නන්ට (ට්‍රෝල්කරුවන්ට) කදිම ගොදුරක් බවට පත්විය.
තිරය පිටුපස සිටිනා සමූහයාගේ කෲරත්වය
වර්තමාන ඩිජිටල් යුගයේ, ක්‍රීඩකයෙකුගේ එකම එක දුර්වල දස්කමක්, දවාලන ලැව් ගින්නක් බවට පත්විය හැකිය. රසිකයන් සහ ක්‍රීඩකයන් සම්බන්ධ කිරීමට නිර්මාණය වූ සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා, අද වන විට හිරිහැර කිරීම්, පීඩාවන් සහ මානසික වධ හිංසාවන් සඳහා තෝතැන්නක් වී ඇත. ජාත්‍යන්තර ඔලිම්පික් කමිටුවේ අධ්‍යයනයකින් හෙළි වී ඇත්තේ ක්‍රීඩකයන් ඉලක්ක කරගත් පණිවිඩවලින් තුනෙන් එකක් දක්වා නිෂේධාත්මක අන්තර්ගතයන්, ජාතිවාදය, ලිංගිකත්වය පදනම් කරගත් වෛරී ප්‍රකාශ වලින් පිරී ඇති බවයි.
මොහොමඩ් ෂාමි, හසන් අලී, සහ ක්‍රිස් වැනි ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින්, තමන් බලාපොරොත්තු නොවූ ලෙස සිදු වූ එක් අවස්ථාවක් නිසා දරුණු වෛරී ප්‍රහාරයන්ට මුහුණ දී ඇත. මේවා හුදෙක් සංඛ්‍යාලේඛන නොවේ; ඔවුන්ද පවුල්, හැඟීම් සහ සිහින ඇති මිනිසුන්ය. මෙයින් ඇතිවන මානසික පීඩනය අතිමහත්ය. සමහර ක්‍රීඩකයන් දින ගණනාවක් තම දුරකථන දෙස බැලීමෙන් වැළකී සිටින බවත්, නිර්නාමික වෛරය නිසා නින්ද නොයන රාත්‍රීන් ගත කරන බවත් පිළිගෙන ඇත.
සුරංග වෙල්ලාලගේ: පියෙකුගේ නිහඬ කැපකිරීම
සුරංග යනු වේල්ස් කුමර විද්‍යාලයේ නායකත්වය දැරූ දක්ෂ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකි. ඔහු ශ්‍රී ලංකාවේ පාසල් ක්‍රිකට් ක්ෂේත්‍රයේ ගෞරවනීය චරිතයකි. තම පුතාගේ කීර්තිය ඉහළ යද්දීත් ඔහු කිසි විටෙකත් අවධානයට ලක්වීමට උත්සාහ නොකළ නිහතමානී දිවියක් ගත කළේය. නමුත් ඕනෑම පියෙකු මෙන්, තම පුතා අසාර්ථක වූ විට එල්ල වන මහජන විනිශ්චයේ කෲරත්වයට ඔහු බිය වන්නට ඇත.
සෑම ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකු පිටුපසම තම දරුවාගේ සිහිනය හඹා යාමට උපකාර කිරීම සඳහා කාලය, මුදල්, සැපපහසුව වැනි සියල්ල කැප කරන පවුලක් සිටින බව අපට බොහෝ විට අමතක වේ. ඒ සිහිනයට මුහුණු නොපෙන්වන අවලාද නගන්නන් විසින් සමච්චල් කර, විහිළුවට ලක් කර, කැබලිවලට ඉරා දැමූ විට, වේදනාව විඳින්නේ ක්‍රීඩකයා පමණක් නොවේ. ඒ වේදනාව මුළු පවුලටම දැනේ.
තම පුතාට එල්ල වූ අපහාස දරාගැනීමට නොහැකිව ඇති වූ ආතතිය ඔහුගේ හෘදయాබාධයට හේතු වූවාද? අපට එය කිසිදා නිශ්චිතව දැනගැනීමට නොහැකි වනු ඇත. නමුත් එය වේදනාකාරී ලෙස ඉතිරි වන ප්‍රශ්නයකි.
අපි වඩා හොඳ රසිකයන් වෙමු
ක්‍රිකට් යනු සුන්දර ජයග්‍රහණ මෙන්ම දරුණු පරාජයන්ගෙන් ද පිරුණු ක්‍රීඩාවකි. ක්‍රීඩකයන් අසමත් වනු ඇත. ඔවුන් කණ්ඩායමෙන් ඉවත් වනු ඇත. ඔවුන් නැවත නැගී සිටිනු ඇත. ක්‍රීඩාවේ සුන්දරත්වය එයයි. නමුත් ඔබට පරාජය ගෞරවයෙන් පිළිගැනීමට නොහැකි නම්, ඔබ රසිකයෙකු වීමට සුදුසු නැත.
අපි ක්‍රීඩකයන්ට යන්ත්‍ර සේ සැලකීම නවත්වමු. එක් පන්දු වාරයකින් හෝ ගිලිහුණු උඩපන්දුවකින් ඔවුන්ගේ වටිනාකම මැනීම නවත්වමු. ඔවුන් ක්‍රීඩා කරන්නේ ආශාවෙන්, අභිමානයෙන් සහ වේදනාවෙන් බව මතක තබා ගනිමු – සමහර විට ඒ වේදනාව දරාගැනීමට නොහැකි තරම්ය.
සුරංග වෙල්ලාලගේ ගේ අභාවය අප සැමට අවදි වීමට කරන අනතුරු ඇඟවීමක් වේවා. ක්‍රීඩාවට සැබවින්ම ආදරය කරන රසිකයිනි, නැගී සිටීමට කාලයයි මේ!
පෞද්ගලික සටහනක්
අප පාසල් වියේදී සම් පන්දුවෙන් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩා කරමින් ප්‍රතිවාදී පාසල් නියෝජනය කිරීමට පෙර, මොරටුව, ෆ්‍රැන්සිස්කෝ පෙදෙසේ අපේ අසල්වැසි ප්‍රදේශයේ සුරංග සමඟ සොෆ්ට්බෝල් ක්‍රීඩා කළ කෙනෙකු ලෙස, මෙම වියෝව මගේ හදවතට දැඩිව දැනේ. සුරංග සහ ඔහුගේ බිරිඳ දුනිත්ගේ පියා සහ මව පමණක් නොව, ඔවුන් ඔහුගේ උපදේශකයන්, සහායකයන් සහ නිහඬ ශක්තියේ කුළුණ වූ බවට මට සහතික විය හැකිය.
බෙවන් පෙරේරා
හිටපු ක්‍රිකට් ක්‍රීඩක
ශාන්ත සෙබස්තියන් විද්‍යාලය, මොරටුව
