අගෝස්තු 23, කොළඹ (LNW): ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනය බොහෝ කලක සිට පෞරුෂයන්, එදිරිවාදිකම් සහ කණ්ඩායම් බෙදීම් ඉක්මවා නැගී සිටිමින් නායකයින්ට ඇති නොහැකියාව ඉස්මතු කරමින් සිටී. ඊයේ දින, ජනපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා වසර ගණනාවකට පෙර ගත් තේරීමකට වන්දි ගෙවමින් සිටී: සජිත් ප්‍රේමදාස සමඟ සමගි වීමට සහ එක්සත් වීම ප්‍රතික්ෂේප කිරිම, යන තීරණය එක්සත් ජාතික පක්ෂය (එජාප) බිඳ දැමුවා පමණක් නොව, අනුර කුමාර දිසානායකගේ අනපේක්ෂිත ජාතික ප්‍රසිද්ධියට පත්වීමට ද මග පෑදීය.
ඇත්තටම අනුර යනු රනිල් විශ්වාස කළ, ඉඳුම් හිටුම් ලබාදුන් සහ බොහෝ ආකාරවලින් ඔහුගේ දේශපාලන පැතිකඩ ගොඩනඟා ගැනීමට උපකාරී වූ අයෙකි. දැන්, එම තීරණය ප්‍රශ්නාර්ථයක් ඔහුගේ සිත තුළ ප්‍රශ්නාර්ථයක් ඉතිරි කරන්නට විය.
සජිත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් වෙන් වී සමගි ජන බලවේගය (SJB) මෙහෙයවූ විට, රනිල් එය පාවාදීමේ ක්‍රියාවක් ලෙස සැලකූ අතර ආඩම්බරය සහ පාලන සංහිඳියාව අභිබවා යාමට ඔහු ඉඩ දුන්නේය. ඇති වියහැකි භේදය පාලනය කර පැරණි UNP පදනම එක්සත් කිරීම වෙනුවට, රනිල් තමාටම ආවේණික බලය තහවුරු කර ගැනීමට තෝරා ගත්තේය.
ඉන් අදහස් කළේ සාම්ප්‍රදායික UNP ඡන්ද පදනම බෙදී ගොස් තුන්වන බලවේගයක් වර්ධනය වීමට ඉඩ සැලසූ බවයි. දිගු කලක් ප්‍රධාන දේශපලන ධාරාවේ චරිතයක් වූ අනුර කුමාර දිසානායක එම මොහොත වැරෙන් අල්ලා ගත්තේ තමාට ලැබෙන හොඳම අවස්ථාව මෙය ලෙසිනි. ද්වි-පක්ෂ ආධිපත්‍යය බිඳ වැටීමත් සමඟ, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ (ජේවීපී) සමඟ එහි ජාතික ජන බලවේගය (එන්පීපී) වේදිකාව සැබෑ විකල්පයක් ලෙස මානුෂීය හදවත් තුළ විශ්වසනීයත්වය ලබා ගත්තේය.
මෙම දේශපාලන රික්තය එක රැයකින් ඇති වූයේ නැත. එය කාලයත් සමඟ උඩු දුවන්නට ගත් සිද්ධියකි. බිම් මට්ටමේ පක්ෂපාතිත්වයක් ඇති කර ගැනීමට සජිත්ට ඇති හැකියාව රනිල් අවතක්සේරු කළ අතර එක්සත් පෙරමුණක් යටතේ රැඳී සිටිය හැකි පක්ෂ පාක්ෂිකයන් ඈත් කිරීමට කටයුතු කලේය. සජිත්, රනිල් සමඟ ඇති එදිරිවාදිකම් තිබියදීත්, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ පැවැත්මට හානි කරන ආකාරයෙන් දේශපාලනයක් කරන බවට හංවඩු ගැසුණු පුද්ගලයෙක් නොවන අතර ඔහුගේ අඩුපාඩුකම් කුමක් වුවත්, පක්ෂයේ දශක ගණනාවක් පුරා පැවති ආධිපත්‍යය ප්‍රතිස්ථාපනය කිරීම සඳහා බාහිර බලවේගයක් මතුවීමට ඔහු ඉඩ නොදුන්නේය. කෙසේ වෙතත්, රනිල් එම දැඩි දොර පහසුවෙන් විවර කළේය.
තවත් හේතුවක් ලෙස, අනුර සමඟ රනිල්ගේ අතීත ගනුදෙනු අමතක කරන්නට බැරි කරුණකි. පාර්ලිමේන්තුවේ දුෂ්කර කාලවලදී, ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාත්මක කිරීමට හෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වගවීමේ ආවරණයක් පවත්වා ගැනීමට රනිල් බොහෝ විට අනුර සහ ජවිපෙ මත විශ්වාසය තැබීය. මේ විශාල දේශපාලන ක්ෂේත්‍රය තුළ ඔවුන්ගේ භූමිකාව සීමිත වනු ඇතැයි විශ්වාස කරමින්, ඔහු තම න්‍යාය පත්‍රයට ගැලපෙන විට ජවිපෙ ඊසි ලෙස සැලකුවේය. එසේ කිරීමෙන්, ඔහු ජවිපෙ අනුරට දිගු කලක් තිස්සේ අත්කර ගැනීමට අරගල කළ වේදිකාවක්, පහසුවෙන් ලබා දුන්නේය.
දැන්, පුනර්ජීවනය වූ NPP ව්‍යාපාරයකින් සහ සාම්ප්‍රදායික දේශපාලනය කෙරෙහි මහජන කලකිරීමෙන් සන්නද්ධ වූ එම “අනුර” රනිල් සහ සජිත් යන දෙදෙනාටම ප්‍රබලම අභියෝගකරු ලෙස මතු වී තිබේ. රනිල්ට මෙය විශේෂයෙන් දෛවයේ කටුක පරිච්ඡේදයකි: වරක් දේශපාලනික වශයෙන් ආන්තික යැයි ඔහු බැහැර කළ මිනිසා, UNP-SJB භේදයේ සෘජු ප්‍රතිලාභියෙකු බවට පත්ව ඇත.
රනිල් සහ සජිත් කලින් පොදු පදනමක් සොයා ගත්තේ නම්, අනුරගේ නැගීම සඳහා දේශපාලන අවකාශය බෙහෙවින් පටු වනු ඇත. පක්ෂ සමගිය කෙරෙහි පුද්ගලික පාලනයට ප්‍රමුඛත්වය දීමට රනිල් ගත් තීරණය අනුරගේ නැගීම සඳහා පරිපූර්ණ කොන්දේසි නිර්මානය කරන්නට විය.
අවසානයේදී, රනිල්ගේ උරුමය අර්ථ දැක්විය හැක්කේ ඔහුගේ දිගු වෘත්තීය දේශපාලන ජීවිතය හෝ අවසානයේ ජනාධිපති ධුරයට නැගීම මගින් නොව, ඕනෑම තැනදී සජිත් සමඟ සංහිඳියාවක් ඇති කර ගැනීමට ඔහුට ඇති නොහැකියාවෙනි.
එම අසාර්ථකත්වය රනිල් පසුපස ලුහු බඳිමින්, ඔහු වරක් මිතුරෙකු ලෙස සැලකූ ප්‍රතිවාදියෙකු බල ගන්වා ඔහුගේ බල කාලය තුළ රිමාන්ඩ් භාරයේ සිට ඔහු කළ කී දෑ මෙනෙහි කිරීමට සිදුවීම ඔහුගේ ජීවිතයේ ශෝකානුකූල පරිච්චේදයක්ව හමාරය.
