විශ්‍රාම ගිය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙක්
කොළඹ (LNW): 2025 සැප්තැම්බර් 18 වන දින සුරංග වෙල්ලාලගේ මහතාගේ අභාවය, ශ්‍රී ලංකා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව තුළ එහි සීමා මායිම් ඉක්මවා ගිය කම්පන තරංගයක් නිර්මාණය කර තිබේ. 1993 දී මොරටුව වේල්ස් කුමර විද්‍යාලයේ නායකත්වය දැරූ, 51 හැවිරිදි මෙම හිටපු කඩුලු රකින පිතිකරුවා, මාරාන්තික හෘදයාබාධයකට ගොදුරු වූයේ, තම පුත් දුනිත්, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවේ අත්විඳිය හැකි කුරිරුතම අත්දැකීමක් වන, ඇෆ්ගනිස්ථානයට එරෙහි තරගයේ අවසන් පන්දුවාරයේදී ලකුණු 32ක් ලබා දෙන අයුරු බලා සිටියදීය.
දුනිත්ගේ එම පන්දුවාරයෙන් පසුව සිදු වූයේ නූතන ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවේ අපට හුරුපුරුදු, එහෙත් ඉතා කණගාටුදායක සිදුවීම් මාලාවකි: සමාජ මාධ්‍ය ජාලා, එම තරුණ දඟ පන්දු යවන්නාටත්, නායක චරිත් අසලංකගේ තීරණ ගැනීම්වලටත් එරෙහිව දරුණු විවේචන සහ අපහාස සේ මුදා හැරිණි. පැය කිහිපයක් ඇතුළත, අනාගතයක් ඇති ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයෙකු, දහස් ගණනක් කෝපාවිෂ්ට හඬවල්වල ඉලක්කය බවට පත් වූ අතර, ඔහුගේ සෑම වැරැද්දක්ම ඩිජිටල් වේදිකා හරහා විග්‍රහ කරමින්, තව තවත් විශාල කර පෙන්වනු ලැබිණි.
දුර සිට මේ සියල්ල බලා සිටි සුරංග වෙල්ලාලගේ මහතාට, එම විෂකුරු විවේචන දරාගත නොහැකි වන්නට ඇත. තරගයක තීරණාත්මක මොහොතක ජාත්‍යන්තර පිතිකරුවන්ට පන්දු යැවීමේ පීඩනය කිසිදා නොවිඳින ආගන්තුකයන් විසින්, තමා කුඩා කල සිට පුහුණු කර, මඟ පෙන්වූ තම පුතු, කෑලි කෑලිවලට ඉරා දමන අයුරු ඔහුට දකින්නට සිදු විය.
සමාජ මාධ්‍ය වසංගතය
මෙම සිදුවීම, නූතන ක්‍රීඩාව තුළ සමාජ මාධ්‍යවල කාර්යභාරය පිළිබඳව හදිසි ප්‍රශ්න යළිත් මතු කර තිබේ. වරක් රසිකයින්ගේ ගෞරවයට පාත්‍ර වෙමින් මහත්වරුන්ගේ ක්‍රීඩාවක් ලෙස පැවති ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව, සෑම පන්දුවක්ම විවේචනයට ලක්වන සහ සෑම අසාර්ථකත්වයක්ම සයිබර් මැරයන්ට ආයුධයක් වන ග්ලැඩියේටර් සංදර්ශනයක් බවට පරිවර්තනය වී ඇත.
වර්තමානයේ තරුණ ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් සටන් කරන්නේ ප්‍රතිවාදී කණ්ඩායම් සමඟ පමණක් නොවේ; ඕනෑම දුර්වලතාවක් දුටු සැනින් පහර දීමට සූදානම්ව සිටින, නොපෙනෙන “යතුරුපුවරු වීරයන්ගේ” හමුදාවකටද ඔවුහු මුහුණ දෙති. මෙයින් ඇතිවන මානසික පීඩනය අතිමහත් වන අතර, එය ක්‍රීඩකයන්ට පමණක් සීමා නොවී, තම ආදරණීයයන් ප්‍රසිද්ධියේ අවමානයට ලක්වන අයුරු අසරණව බලා සිටින ඔවුන්ගේ පවුල් දක්වාද විහිදේ.
මෙම පරිවර්තනය ඉතා වේගවත් හා අනුකම්පා විරහිත එකක් විය. රසිකයින් ඔවුන්ගේ වීරයන්ට සමීප කරවීමට පොරොන්දු වූ සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා, ඒ වෙනුවට, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවේ සංකීර්ණතා පිළිබඳ සියුම් අවබෝධය නැති කර දමමින්, වරද පැටවීමේ කඩිමුඩියේ ගිලී ගිය, නිෂේධාත්මක අදහස් දෝංකාර දෙන කුටි බවට පත්ව තිබේ.
ඕනෑම වියදමකින් දක්ෂතා දැක්වීමේ මානසිකත්වය
සුරංග මහතාගේ මරණය, ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව තුළ පවතින පරිපූර්ණත්වය සඳහා වන නිර්දය ඉල්ලීමද මනාව ඉස්මතු කරයි. සෑම සංඛ්‍යාලේඛනයක්ම සටහන් වන, සෑම අසාර්ථකත්වයක්ම නිමක් නැතිව නැවත නැවතත් විකාශනය වන යුගයක, ක්‍රීඩකයින් මත ඇති පීඩනය පෙර නොවූ විරූ මට්ටමකට ළඟා වී තිබේ. ක්‍රීඩාවේ ස්වභාවයම නිර්වචනය කරන අසාර්ථකත්වයන්ට, වෘත්තීය ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් මුහුණ දිය යුතු නැත යන අපේක්ෂාවක් ගොඩනැගී ඇති අතර, වැරදි සඳහා ඇති ඉඩකඩ සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ අතුරුදහන් වී ඇත.
මෙම “ඕනෑම වියදමකින් දක්ෂතා දැක්විය යුතුය” යන මානසිකත්වය, දැවැන්ත මානසික බරක් කරට ගත් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් පරම්පරාවක් බිහි කර තිබේ. එක දුර්වල පන්දුවාරයක්, එක අත හැරුණු උඩපන්දුවක්, හෝ එක වැරදුණු පහරක්, මාස ගණනාවක්, ඇතැම් විට වසර ගණනාවක් පුරා ඔවුන් පසුපස හඹා එන විවේචන හිම කුණාටුවක් ඇති කළ හැකි බව ඔවුහු දනිති.
පසෙකින් සිට මේ සියල්ල බලා සිටින පවුල්වලටද මෙම පීඩනය එලෙසම තීව්‍ර ලෙස දැනේ. වරක් තම දරුවන්ගේ ක්‍රීඩා ජයග්‍රහණ සැමරූ දෙමාපියන්, දැන් දුර්වල දක්ෂතා දැක්වීමකින් ඇති විය හැකි මහජන විරෝධයට බිය වෙති. බලාපොරොත්තුවල බර සහ දරුණු විවේචනවලට ලක්වීමේ නිශ්චිතභාවය නිසා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවෙන් ලැබෙන සතුට ක්‍රමයෙන් වියැකී යමින් පවතී.
හිටපු ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් අතර සෞඛ්‍ය අර්බුදය
සමහරවිට මෙහි වඩාත්ම කනස්සල්ලට කරුණ වන්නේ හිටපු ශ්‍රී ලංකා ක්‍රිකට් ක්‍රීඩකයින් අතර හෘදයාබාධ සම්බන්ධ මරණ ඉහළ යාමේ රටාවයි. සුරංග මහතාගේ අභාවය, ඒ හා සමාන සිදුවීම් කිහිපයකට පසුව සිදු වූවක් වන අතර, එය වහාම අවධානය යොමු කළ යුතු ගැඹුරු සෞඛ්‍ය අර්බුදයක් පිළිබඳව ඉඟි කරයි.
හිටපු ක්‍රීඩකයින්, ඉහළ ක්‍රියාකාරී වෘත්තීය ජීවිතයක සිට වඩාත් නිසල විශ්‍රාම දිවියකට මාරු වීමේදී බොහෝ විට අරගල කරති. වරක් ඉහළම දක්ෂතා සඳහා මනාව සකස් වී තිබූ හෘදවාහිනී පද්ධති, නිරන්තර දැඩි ව්‍යායාම නැවැත්වූ විට පීඩාවට පත් විය හැක. ඊට අමතරව, තම දරුවන් මහජන විවේචනවලට මුහුණ දෙන අයුරු බලා සිටීමේ ආතතියද එකතු වූ විට, සෞඛ්‍යමය බලපෑම් සැබවින්ම භයානක මට්ටමකට පත්වේ.
ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩල සහ වෛද්‍ය වෘත්තිකයන් මෙම ප්‍රවණතාවය වහාම ආමන්ත්‍රණය කළ යුතුය. හිටපු ක්‍රීඩකයින් සඳහා නිතිපතා සෞඛ්‍ය පරීක්ෂණ විකල්පයක් නොව, අනිවාර්ය දෙයක් විය යුතුය. ක්‍රීඩාවේ උරුමය ගොඩනැගීමට සහ රසිකයින් පිනවීමට තම හොඳම කාලය කැප කළ අයට, මෙම රැකවරණය ලබා දීමේ වගකීමක් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට ඇත.
පුතෙකුගේ ශෝකය, ජාතියක ආත්ම විමර්ශනය
තම ප්‍රථම පුහුණුකරු සහ ලොකුම සහායකයා වූ පියාට අවසන් ගෞරව දැක්වීමට තරුණ දුනිත් වෙල්ලාලගේ අබුඩාබි සිට පැමිණෙද්දී, ශ්‍රී ලංකාව අපහසුදායක ආත්ම විමර්ශන කාල පරිච්ඡේදයක් ආරම්භ කළේය. දින කිහිපයකට පෙර ඔහුට අපහාස කළ මහජනතාවම, පවුලක ඛේදවාචකයට තමන්ගේ දායකත්වය වටහා ගත්තාක් මෙන්, හදිසියේම ඔහුට සහාය දැක්වීමට පෙළ ගැසුණි.
මෙම ප්‍රමාද වූ අනුකම්පාව පිළිගත යුත්තක් වුවද, එයින් දැනටමත් සිදු වූ හානිය ආපසු හැරවිය නොහැක. එය සමාජ මාධ්‍යවල විනාශකාරී බලය සහ ක්‍රීඩාවේ නාට්‍යමය බව සඳහා අප තුළ ඇති සාමූහික කුසගින්නේ මානුෂීය වන්දිය පිළිබඳ කටුක සිහි කැඳවීමක් ලෙස ක්‍රියා කරයි.
ඉදිරි මග
ශ්‍රී ලංකාවේ සහ ගෝලීය වශයෙන් ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාව තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක පවතී. ක්‍රීඩකයින් වෙළඳ භාණ්ඩ ලෙස සලකනු ලබන, පවුල් මහජන අපේක්ෂාවන්ගේ මානසික පිරිවැය දරන වත්මන් මාවතේම ක්‍රීඩාවට ඉදිරියට යා හැකිය. එසේත් නැතිනම්, සෑම සංඛ්‍යාලේඛනයක් පිටුපසම ගෞරවයට සහ අවබෝධයට සුදුසු මනුෂ්‍යයෙකු සිටින බව සිහිපත් කර ගනිමින්, ක්‍රීඩාවට එහි ආත්මය නැවත ලබා ගත හැකිය.
සමාජ මාධ්‍ය වේදිකා, තමන් සත්කාරකත්වය සපයන සහ ප්‍රවර්ධනය කරන අන්තර්ගතයන් පිළිබඳව වැඩි වගකීමක් ගත යුතුය. ක්‍රිකට් පාලක මණ්ඩල වත්මන් සහ හිටපු ක්‍රීඩකයින් සඳහා වඩා හොඳ මානසික සෞඛ්‍ය ආධාර සැපයිය යුතුය. සියල්ලටම වඩා වැදගත් ලෙස, රසිකයන් තම වචනවලට බලයක් ඇති බවත්, එය ගොඩනැගීමට හෝ විනාශ කිරීමට, ඔසවා තැබීමට හෝ බිම හෙළීමට සමත් බවත් මතක තබා ගත යුතුය.
සුරංග වෙල්ලාලගේ මහතාගේ මරණය අප සැමට අනතුරු ඇඟවීමේ සීනුවක් විය යුතුය. ක්‍රීඩාවේ විශිෂ්ටත්වය සහ විනෝදාස්වාදය හඹා යාමේදී, අප අපගේ මනුෂ්‍යත්වය නැති කර නොගත යුතුය. ජයග්‍රහණයේ මිල කිසි විටෙකත් අහිමි වූ ජීවිතවලින් හෝ විනාශ වූ පවුල්වලින් මැනිය යුතු නැත.
දුනිත්, තම පියාගේ උරුමයත්, ජාතියේ බලාපොරොත්තුත් කරට ගෙන නැවත ක්‍රිකට් පිටියට පිවිසෙද්දී, වරක් අප විවේචන සඳහා පමණක් වෙන් කළ උද්‍යෝගයෙන්ම, අපගේ ක්‍රීඩකයන්ට සහාය වීමට අපට ඉගෙන ගත හැකි වනු ඇත. එය සමහරවිට ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාවට අප සැමට ඉගැන්විය හැකි වැදගත්ම පාඩම විය හැකිය.
කතුවරයා වෙල්ලාලගේ පවුලට සිය බලවත් ශෝකය ප්‍රකාශ කරන අතර, ලොව පුරා සිටින ක්‍රිකට් ප්‍රජාවන්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ තම බලාපොරොත්තු සහ සිහින නියෝජනය කරන ක්‍රීඩක ක්‍රීඩිකාවන් විනාශ නොකර, ඔවුන්ට සහාය වීමෙහිලා තමන්ගේ කාර්යභාරය පිළිබඳව නැවත සිතා බලන ලෙසයි.
