ඉන්දීය නාවික හමුදාවේ හිටපු කමාන්ඩෝ ප්‍රධානි, මහාචාර්ය එම්. සුබ්‍රමනියම් විසින් 2015 සැප්තැම්බර් 13 දින ලබා දුන් සම්මුඛ සාකච්ඡාව, ‘Pirabaharan is alive – claims and the South’s memory loss’ යනුවෙන් වූ 2023 පෙබරවාරි 24 දින `තිනක්කුරල්` පුවත්පතේ ප්‍රකාශයට පත්කළ මගේ ඉංග්‍රීසි ලිපිය, දෙමළ ලිපිය සහ හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා යාපනයේ කළ සංචාරයේදී ලබාදුන් පිළිතුරු පහත කරුණු කිහිපයක් සම්බන්ධයෙන් විවෘත අභියෝගයක් ඉදිරිපත් කිරීමට මා පොළඹවා ඇත.
පසුගිය ජූලි මාසයේදී හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා යාපනයට ගිය අවස්ථාවේදී ප්‍රභාකරන්ගේ මරණය සහ ඔහුගේ ඩී.එන්.ඒ පරීක්ෂණය සම්බන්ධයෙන් මාධ්‍යවේදියෙකු සිරිසේන මහතාගෙන් ප්‍රශ්න කළේය. යථාර්ථය නම් 2009 මැයි මාසයේ යුද්ධයේ අවසන් සති දෙකෙහි ආරක්ෂක ඇමැතිවරයා වූයේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාය.
මාධ්‍යවේදියෙකුගේ ප්‍රශ්නයකට පිළිතුරු දෙමින් සිරිසේන කියා සිටියේ ප්‍රභාකරන්ගේ මරණය සම්බන්ධයෙන් තමාට දැනුම් දී නොමැති බවත් ඔහුගේ DNA ජාන පරීක්ෂණ පිළිබඳව තමන් නොදන්නා බවත්ය.
සිරිසේන ජනාධිපතිව සිටියදී රාජපක්ෂ පවුලෙන් ඔහුට තර්ජන එල්ල වූ සෑම අවස්ථාවකම ‘විපක්‍ෂයේ දේශපාලනඥයන් කිහිප දෙනෙකුගේ රහස් මම හෙළි කරන්නම්’ යැයි සිරිසේන බොහෝ අවස්ථාවල ප්‍රකාශ කළා මට මතකයි. දැන් අපට එය කුමක්දැයි වටහා ගත හැකිය.
2009 මැයි මාසයේදී මුල්ලිවයිකාල්හිදී යුද්ධය අවසන් වූ විට දෙමළ ඊළාම් විමුක්ති කොටි සංවිධානයේ නායකයා මරා දමා ඔහුගේ සිරුර මාධ්‍යවලින් හමුවූ බවට ඊනියා යුද විරුවෝ ප්‍රකාශ කළහ. නමුත් සත්‍යය නම් ප්‍රභාකරන්ගේ බාල පුත්‍රයා වූ බාලචන්ද්‍රන් (12) හමුදාව විසින් රඳවාගෙන වෙඩි තබා ඝාතනය කරනු ලැබුවේ එම අවස්ථාවේදීය.
කෙසේ වෙතත් ප්‍රභාකරන් සහ ඔහුගේ පවුලේ කිහිප දෙනෙකු ජීවතුන් අතර සිටින බවට මුල සිටම වාර්තා පළ විය. රාජපක්ෂ පවුලේ උදවිය – විශේෂයෙන්ම මහින්ද, ගෝඨාභය මෙන්ම සරත් ෆොන්සේකා, කමල් ගුණරත්න සහ හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක කියා සිටියේ ප්‍රභාකරන්ගේ පවුලේ කිසිවෙක් ජීවතුන් අතර නැති බවත්, මේ පවුල ජීවතුන් අතර ඇතැයි කවුරුන් හෝ සිතනවා නම් එය විහිළුවක් බවයි. මට පුදුමයි. මගේ දැනුම සහ හැකියාව අනුව මෙය සත්‍යයෙන් බැහැර දේශපාලන ප්‍රකාශයකි.
ශ්‍රී ලංකාවේ යුද ජයග්‍රහණය
චීනය, ඉන්දියාව, පකිස්තානය, ඉරානය, උතුරු කොරියාව, ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය වැනි සමහර රටවල ප්‍රබල ආධාර සහ සහාය ඇතිව – එල්ටීටීඊයට එරෙහි යුද්ධය ශ්‍රී ලංකාව ජයග්‍රහණය කළ බව ප්‍රතික්ෂේප කළ නොහැක. කෙසේ වෙතත්, 2009 මැයි 17 වන දින දෙමළ ඊළාම් විමුක්ති කොටි සංවිධානය විසින් නිකුත් කරන ලද නිවේදනයක සඳහන් වූයේ – “අපි අපේ තුවක්කු නිහඬ කිරීමට තීරණය කර ඇත“ යනුවෙනි. එතැන් සිට අද දක්වා එල්ටීටීඊයේ සැබෑ නායකත්වයෙන් කිසිදු ප්‍රකාශයක් නිකුත් කර නොමැත. නමුත් එල්.ටී.ටී.ඊ යේ කඩදාසි සමහර කුලී හේවායන් විසින් අයුතු ලෙස භාවිතා කළ බවත්, මෙයට වගකිව යුත්තේ කවුරුන්ද යන්නත් කවුරුත් දනිති.
වසර තිහකට වැඩි කාලයක් මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරිකයෙකු සහ ආරක්ෂකයෙකු ලෙස, නායක ප්‍රභාකරන්ගේ පවුලේ කිසිවකු ජීවතුන් අතර නැතැයි පවසමින් මේ අමූලික බොරු සහ රැවටිලි මහජනයා අතරට යාමට මට ඉඩ දිය නොහැක. මානව හිමිකම් අධ්‍යාපනයේ උගන්වන්නේ ජීවත්ව සිටින පුද්ගලයන්ට/මිනිසුන්ට මළවුන් ලෙස සැලකීමට නොවේ.
ප්‍රභාකරන්ගේ පවුලේ උදවිය ජීවත්ව සිටියදී ඔවුන් මිය ගිය බව අප පිළිගන්නේ කෙසේද?
මෙම ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් මම සමහර ජනප්‍රිය දෙමළ මාධ්‍යවල ලක්ෂ ගණනකට අධික ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් සමඟ සම්මුඛ සාකච්ඡා පවත්වා ඇත. ඒ සම්මුඛ සාකච්ඡාවලදී මම ප්‍රකාශ කර සිටියේ ප්‍රභාකරන්ගේ පවුල ජීවතුන් අතර ඉන්නවා බවයි.
ඒ වගේම මම ඔවුන් සමඟ සබඳතා පවත්වන බවයි.
දශක තුනකට වැඩි කාලයක් එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් සංවිධානය හා අනෙකුත් සංවිධාන සමඟ කටයුතු කර ඇති මම, ප්‍රභාකරන්ගේ මරණය හෝ ඔහුගේ පවුලේ උදවිය අතුරුදහන් වීම සම්බන්ධයෙන් කිසිදු මානව හිමිකම් සංවිධානයක් හෝ ක්‍රියාකාරිකයෙකු විසින් මානව හිමිකම් පිළිබඳ මහ කොමසාරිස් කාර්යාලයට ඉදිරිපත් කරන ලද කිසිදු පෙත්සමක් හෝ වාර්තාවක් පිළිබඳව මම නොදනිමි.
කුඩා බාලචන්ද්‍රන්
එහෙත් – ඔහුගේ බාල පුත් බාලචන්ද්‍රන් ශ්‍රී ලංකා හමුදාව විසින් අත්තනෝමතික ලෙස ඝාතනය කළ බවට පැහැදිලිවම වාර්තා වූ එ.ජා. ඇතුළු බොහෝ ප්‍රධාන පෙලේ මානව හිමිකම් සංවිධාන එය යුද අපරාධයක් ලෙස හෙළා දකින ලදී.
මානව හිමිකම් පිළිබඳ උගන්වන එක් පාඩමක් වන්නේ “ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජයක, ත්‍රස්තවාදීන්ට පවා ඔවුන්ගේ මානව හිමිකම් භුක්ති විඳීමට අයිතියක් ඇත.“ ඉතින්, නායක ප්‍රභාකරන්ව “ත්‍රස්තවාදියෙකු“ ලෙස සාකච්ඡාවට ගතහොත්, ඔහුට සහ ඔහුගේ පවුලේ අයට සහ ඔහුගේ සාමාජිකයින්ට ශ්‍රී ලංකාවේ අනෙක් අය භුක්ති විඳින මානව හිමිකම් භුක්ති විඳීමට අයිතියක් ඇත.
17 වැනි සියවසෙන් පසු ‘ත්‍රස්තවාදය’ සහ ‘ත්‍රස්තවාදියා’ යන යෙදුම් භාවිතයට පැමිණියේ 1970 ගණන්වල අග භාගයේදීය. ‘රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදය’ යන යෙදුම භාවිතයට ආවේ ද එම කාලය තුළ ය. 1971 දී මුළු රටම අත්පත් කර ගැනීම සඳහා පන්ති අරගලයක් ගෙන ගිය ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ කැරැල්ලට “කැරලිකාර” ලේබලය ඇලවිය. එක්සත් ජාතීන්ගේ
සම්මුතීන් සහ එම සම්මුතීන් යටතේ පිළිගත් තම වාර්ගික අනන්‍යතාවය සහ ස්වයං නිර්ණ අයිතිය වෙනුවෙන් ආයුධ අතට ගත් දෙමළ තරුණයන් “ත්‍රස්තවාදීන්“ ලෙස හංවඩු ගැසූ අතර. යුද්ධයේදී ත්‍රස්තවාදියා සහ කැරලිකාරයා අතර එතරම් වෙනසක් නොමැති තරම්ය.
ප්‍රශ්නය: ඊනියා ‘ගෝඨා යුද්ධය’ පැවති සමයේ ඔවුන් ජාත්‍යන්තර මානුෂීය නීතියට ගරු කළාද? යුද්ධයේ ප්‍රධාන කොටස් දෙක වන්නේ “ජුස් ඇඩ් බෙලම්“ සහ “ජූස් ඉන් බෙලෝ “ය. ජුස් ඇඩ් බෙලුම් ලෙස හැඳින්වෙන යුද්ධයේ අයිතිය යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ යුද්ධයකට යොමු විය හැකි ආකාරය හෝ පොදුවේ සන්නද්ධ බලය භාවිතා කිරීමයි. බෙලෝහි යුද්ධයේ හැසිරීම – සන්නද්ධ ගැටුමකට පාර්ශ්වයන්ගේ හැසිරීම නියාමනය කිරීම, යුද්ධය පවත්වන ආකාරය පිළිබඳ නීත්‍යානුකූල භාවය. 1945 එක්සත් ජාතීන්ගේ ප්‍රඥප්තියේ ප්‍රධාන අංග මේවාය.
ප්‍රභාකරන්ගේ ව්‍යාජ සිරුර
මෙම කරුණු සලකා බැලීමේදී ප්‍රභාකරන් ලෙස මහජනතාවට පෙන්වූ ව්‍යාජ ශරීරයට සිදු වූයේ කුමක්ද?
මේ ප්‍රශ්නයට ලංකා ආණ්ඩුව උත්තර දෙයිද? “ත්‍රස්තවාදීන්ට“ ද මානව හිමිකම් භුක්ති විඳීමට අයිතියක් ඇති බව නැවත වරක් මෙහි දී අවධාරණය කිරීමට කැමැත්තෙමි. ඒ සමඟම දූෂණය කර මරා දමා මළ සිරුරු කොතැනක හෝ විසි කළ කොටි සටන්කාමීන් ගැනද මම මතු කරන්නේ එම ප්‍රශ්නයයි. ජාත්‍යන්තර රතු කුරුස කමිටුව ජාත්‍යන්තර මානුෂීය නීතිය මගින් පනවා ඇති සාමාන්‍ය බැඳීම්, සිරිත් විරිත් සහ සම්මුතියේ සාරාංශයක් ප්‍රකාශ කරයි:
* ගැටුමට සම්බන්ධ පාර්ශ්වයන් ඔවුන්ගේ යැපෙන්නන්ගේ ඉල්ලීම මත හෝ ඔවුන්ගේ ළඟම ඥාතීන්ගේ ඉල්ලීම පරිදි මියගිය අයගේ සිරුර නැවත ලබා ගැනීමට සහාය විය යුතුය. ඔවුන්ගේ පෞද්ගලික දේ ඔවුන්ගේ ඥාතීන් වෙත ආපසු ලබා දිය යුතුය.
* මිය ගිය අය ගෞරවනීය ලෙස භූමදාන කළ යුතුයි. තව ද ඔවුන්ගේ සොහොන්වලට ගරු කළ යුතු අතර නිසි ලෙස නඩත්තු කළ යුතුය.
* මියගිය අය හඳුනාගැනීමේ අරමුණින්, ගැටුමේ එක් එක් පාර්ශ්වයන් ඉවත් කිරීමට පෙර පවතින සියලු තොරතුරු සටහන් කර සොහොන් ඇති ස්ථාන සලකුණු කළ යුතුය.
මුල්ලිවයිකාල්හි රාජපක්ෂලා…..
2009 මැයි ජන සංහාරයේදී ශ්‍රී ලංකාව මෙම ජාත්‍යන්තර සම්මතයන්ගේ මූලික බැඳීම්වලට ගරු කළේද? රාජපක්ෂලා මුල්ලිවයිකාල්හිදී හැසිරුණු ආකාරය සාමාන්‍ය ජනතාවට පවා දැන් තේරුම් ගත හැකිය. ඒ සියලු ජාත්‍යන්තර සම්මතයන් සහ ප්‍රමිතීන් නොසලකා හරින විට, ඒවා පැහැදිලිවම යුද අපරාධ සහ ජනවාර්ගික ශුද්ධ කිරීමක් ලෙස සැලකේ.
2009 මැයි මාසයේදී මට ශ්‍රී ලංකාව ආණ්ඩුව මාධ්‍ය මගින් හෙළිදරව් කළ ඉහළ පෙළේ එල්ටීටීඊ සාමාජිකයින් කිහිප දෙනෙකු මුණගැසුණි. මට හමු වූ පුද්ගලයන්ගේ නම්, එ.ජා අතුරුදන් වූවන් පිළිබඳ ඒකකයට හෝ අත්තනෝමතික ඝාතන ඒකකයට කවුරුවත් දීලා නැහැ. නමුත් ශ්‍රී ලංකා රජය ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීමට සහ තමන්ට ගෞරවයක් ලබා ගැනීමට දෙමළ ප්‍රදේශයට සංක්‍රමණය වූ සමහර බුද්ධිමතුන් උත්සව පවත්වමින් පහන් දල්වා තම කුඩා ප්‍රාර්ථනා ඉටුකරගෙන ඇත. බොරු ෆොටෝ පෙන්නලා ඡන්ද ගත්ත රාජපක්ෂලා අද තමන්ගේ ගෞරවය ගුවනේ පියාඹන්න දීලා. යුද හමුදාව ව්‍යාජ මළ සිරුරුවල ඡායාරූප ප්‍රදර්ශනය කළ බව වෙනත් හමුදාවල බොහෝ පිරිස් හොඳින් දැන සිටියහ. නමුත් ඔවුන් නිහඬය. මෙහිදී මා අදහස් කරන්නේ මුල්ලිවයිකාල් යුද්ධයේදී හෝ නිදහස් අරගලයේදී ඝාතනයට ලක් වූ සහ අතුරුදහන් වූ සිවිල් වැසියන් ගැන නොවන බව සියලු දෙනාම සැලකිල්ලට ගත යුතුය. පළ කර ඇති බොහෝ කරුණු එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් පිළිබඳ මහ කොමසාරිස්, ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම් සංවිධාන, ක්‍රියාකාරීන් සහ මානව හිමිකම් කවුන්සිලය විසින් නිසි ලෙස විමර්ශනය කර කටයුතු කරන බව මෙහිදී සඳහන් කිරීම වටී. මේ සියල්ල විමසා බලා නීති උපදෙස් ලබාගෙන මම රාජපක්ෂගේ පවුලේ සාමාජිකයන්ට, විශේෂයෙන්ම මහින්ද, ගෝඨාභයයට අමතරව සරත් ෆොන්සේකා, කමල් ගුණරත්න, හමුදා නායකයන්ට කථානායක, ප්‍රභාකරන් ඇතුළු ඔහුගේ පවුලේ කිහිප දෙනෙකු තවමත් ජීවතුන් අතර සිටින බව නීත්‍යානුකූලව ඔප්පු කරන බවට අභියෝග කරමී. ඒ වගේම ශ්‍රී ලංකාව විසින් මිය ගිය බවට ප්‍රකාශ කර ඇති එල්.ටී.ටී.ඊ යේ අණදෙන නිලධාරීන් කිහිප දෙනෙකුද ජීවත්ව සිටින බවට මට පෙන්විය හැකි බව මෙහිදී සඳහන් කිරීමට කැමැත්තෙමි.
ජාත්‍යන්තරය අභිමුව
මට මේ අභියෝගය කොන්දේසි හතරක් මත බාරගන්න පුළුවන්. එකක්, මෙහි නම් කළ අයට පමණක් අභියෝග කළ හැකිය. දෙවනුව, එය ජාත්‍යන්තර මානව හිමිකම්, මානුෂීය සංවිධාන සහ සමහර වැඩිහිටියන්, එනම් ජාත්‍යන්තර ප්‍රේක්ෂකයින් ඉදිරියේ සිදු කරනු ලැබේ. තුන්වනුව ඔවුන් ජීවතුන් අතර සිටින බව ඔප්පු වුවහොත් එම අභියෝගය භාර ගන්නා අය එදා සිටම තමන් මිය ගිය බවට ප්‍රකාශ කළ දේශපාලන ප්‍රතිපත්තියට සහයෝගය දැක්වීමට ඉදිරිපත් විය යුතුය. අවසාන වශයෙන්, අභියෝගයේ පරාජිතයා මෙහි පිරිවැය දැරිය යුතුය. මම මේ මොහොතේ සිට අභියෝගයට මුහුණ දෙනවා. ඉහත කොන්දේසි හතරෙන් එකක් හෝ සියල්ලම එකඟ වන්නේ නම්, ජාත්‍යන්තර ප්‍රේක්ෂකයින් හරහා සියලු විධිවිධාන සකස් කර අපට අභියෝගය සමඟ ඉදිරියට යාමට හැකි වනු ඇත. මම ඔවුන්ගේ ප්‍රතිචාරය බලාපොරොත්තු වෙමි. ත්‍රස්තවාදය ගත්තොත්, ලෝකයේ ත්‍රස්තවාදීන් ලෙස හඳුන්වන බොහෝ දෙනෙක් අවසානයේ රටේ නායකයා වෙනවා. ඒ අතරම ඔවුන් නොබෙල් ත්‍යාගය දිනාගෙන ඇති බව අපි හොඳින් දන්නෙමු. මේ සඳහා හොඳ උදාහරණ දෙකක් – දකුණු අප්‍රිකාවේ නෙල්සන් මැන්ඩෙලා සහ පලස්තීන අධිකාරියේ යසර් අරෆත්.
ත්‍රස්තවාදය
අද ශ්‍රී ලංකාවේ ත්‍රස්තවාදය යන යෙදුම විහිළුවක් ලෙස භාවිතා කරයි. යුද්ධය අවසන් වූ දා සිට අද දක්වා උතුරු නැඟෙනහිර ප්‍රදේශවල සිදුවන සෑම දෙයක්ම සත්‍ය ක්‍රියාකාරකම් බව කිසිවකුටත් ප්‍රතික්ෂේප කළ නොහැකිය. දේශපාලනය ගත්තොත් ආරක්ෂක අංශ හැර වෙන කිසිවෙක් එක උණ්ඩයක්වත් පත්තු කර නොමැත. එහෙත් දකුණේ ඡන්ද බැංකුව ඉලක්ක කරගත් රැඩිකල් දේශපාලකයෝ දිවා රෑ ත්‍රස්තවාදය තම දේශපාලන අවිය කර ගනිමින් සිටිති.
1948 සිට 1970 දශකයේ මුල් භාගය දක්වා ස්වයං නිර්ණය සහ සම අයිතීන් වෙනුවෙන් අවිහිංසාවාදීව සටන් කළ දෙමළ නායකයන් – එදා දෙමළ කොංග්‍රසයේ තමිල්රසු පක්‍ෂයේ සාමාජිකයන් – ත්‍රස්තවාදී ලේබලයෙන් ගැලවී ගියහ. ඊට හේතුව අද දකුණේ දේශපාලඥයන් වූ සරත් වීරසේකර, විමල් විරවංශ, උදය ගම්පිල ඇතුළු භයානක ජාතිවාදී පිරිසක් දේශපාලනයේ නොසිටි නිසාය. එසේ නොවන්නට එදා දෙමළ නායකයන් වන එස්.ජේ.වී. චෙල්වනායගම් සහ ජී.ජී.පොන්නම්බලම් ඔවුන් විසින් ත්‍රස්තවාදීන් ලෙස හංවඩු ගැසීමට ඉඩ තිබුණි.
මේ රැඩිකල් දේශපාලනඥයන්ටද දොස් කියන්න බැහැ. සිවිල්, දේශපාලන අයිතිවාසිකම් සහ ආර්ථික, සමාජීය හා සංස්කෘතික අයිතිවාසිකම් ගැන ඔවුන්ට දැනුමක් නැත. සමහර දෙමළ දේශපාලකයෝ වගේ මැතිවරණ සහ ඡන්ද බැංකුව වෙනුවෙන් ඔවුහු ද කුහක නාට්‍ය රඟ දක්වති.
මේ කරුණු ගැන සලකා බලා දකුණු ලංකාවේ දේශපාලකයින් අහිංසක මිනිසුන්ට තවදුරටත් අවුල්සහගත තත්ත්වයන් ඇති නොකර සැමට සාමයෙන් හා ගෞරවයෙන් ජීවත් වීමට ඉඩ තබනු ඇතැයි මම බලාපොරොත්තු වෙමි.
එස් වී කිරුබාහරන්
මහ ලේකම්
දෙමළ මානව හිමිකම් කේන්ද්‍රය – TCHR
ප්‍රංශය
06/10/2023
